Rechtbank Den Haag (zp Amsterdam) 19 september 2019, AWB 19/3291

Verweerder heeft de aanvraag van eiser afgewezen omdat niet wordt voldaan aan de criteria die voortvloeien uit het arrest Chavez-Vilchez1. Eiser heeft niet aangetoond dat hij daadwerkelijke zorg- en opvoedtaken verricht ten behoeve van referente. Ook heeft eiser niet aangetoond dat sprake is van een dusdanige afhankelijkheidsrelatie tussen eiser en referente, dat referente gedwongen wordt het grondgebied van de Europese Unie te verlaten indien aan eiser het verblijfsrecht wordt geweigerd. Hierbij heeft verweerder van belang geacht dat eiser niet de biologische vader is van referente, dat hij haar pas een maand voor het indienen van de aanvraag heeft erkend, dat eiser het grootste deel van referente haar leven niet op hetzelfde adres stond ingeschreven en dat niet is gebleken dat eiser het gezag heeft over referente. De overgelegde verklaringen zijn niet objectiveerbaar en tonen derhalve niet aan welke dagelijkse zorgtaken eiser verricht. Dit geldt volgens verweerder eveneens voor de overgelegde foto’s. Verweerder heeft verder van belang geacht dat de biologische moeder de primaire en dagelijkse zorg over referente heeft en dat referentes hoofdverblijf bij de moeder is. De zorg die eiser in de weekenden geeft, overstijgt volgens verweerder niet het marginale karakter.

Ter toetsing ligt de vraag of verweerder al dan niet ten onrechte heeft geoordeeld dat tussen eiser en referente geen sprake is van een in het kader van het arrest Chavez-Vilchez relevante afhankelijkheidsrelatie. Het beleid dat verweerder hanteerde ten tijde van de aanvraag is bepalend voor de beoordeling van deze vraag.

Door verweerder is aangevoerd dat er sprake is van een beleidsverduidelijking en niet van een aanscherping van het beleid. De rechtbank volgt verweerder niet in dit standpunt. In de tekst van de Vc 2000 waaraan verweerder eisers aanvraag heeft getoetst zijn de woorden ‘ongeacht de omvang en de frequentie’ weggelaten. De rechtbank ziet gelet op het weglaten van deze bewoordingen niet in waarom het gewijzigde beleid gezien zou moeten worden als enkel een verduidelijking in plaats van een aanscherping.

De rechtbank is van oordeel dat de stelling van verweerder, dat eisers daadwerkelijke zorg- en opvoedingstaken ten behoeve van referente slechts marginaal zijn, onvoldoende is onderbouwd. Nog daargelaten de vraag of in situaties waarin het contact tot de weekenden beperkt is, gesproken kan worden over marginale zorg- en opvoedingstaken, is de rechtbank van oordeel dat in het onderhavige geval niet is gebleken dat eiser enkel in de weekenden zorg- en opvoedingstaken verricht ten behoeve van referente. Evenmin is gebleken dat het hoofdverblijf van referente enkel bij de moeder is gelegen, zoals verweerder stelt. Eiser heeft in bezwaar een uittreksel uit de BRP2 overgelegd, waaruit blijkt dat eiser sinds 4 februari 2019 staat ingeschreven op hetzelfde adres als referente en haar moeder. Daarnaast volgt naar het oordeel van de rechtbank uit de overgelegde stukken, in het bijzonder uit de verklaring van 10 maart 2019 van de docente van referente, dat eiser zorg- en opvoedingstaken verricht. Uit deze verklaring blijkt immers dat eiser bij twee oudergesprekken op school aanwezig was en bij de gesprekken met de logopediste van referente. Ook was eiser met referente op school toen zij trakteerde voor haar verjaardag. Eiser was met andere woorden telkens aanwezig bij de gelegenheden dat de school contact heeft met ouders. De rechtbank heeft geen aanleiding om te twijfelen aan de verklaringen van de docente. Hoewel de docente aangeeft niet te kunnen aangeven wat het voor referente zou betekenen als eiser uit haar leven zou wegvallen, blijkt uit de verklaring naar het oordeel van de rechtbank wel voldoende dat eiser een meer dan marginale rol in haar leven speelt. Verweerder heeft dit onvoldoende in zijn motivering betrokken.

De rechtbank volgt verweerder ook niet in zijn standpunt dat eiser de zorgtaken onvoldoende concreet heeft belegd. Eiser heeft aangegeven dat hij samen met de moeder voor referente zorgt. Naar het oordeel van de rechtbank is het niet vereist dat de zorg- en opvoedingstaken schriftelijk worden vastgelegd tussen de ouders. Evenmin is een strakke taakverdeling tussen beide ouders vereist. Eiser zegt dat de ouder die thuis is op het moment dat referente van school komt, referente opvangt en verzorgt. Ook in die situatie is sprake van gedeelde zorg. Het komt de rechtbank voor dat verweerders standpunt met name steunt op het uitgangspunt dat eiser niet – met de moeder – bij referente woont, hetgeen eiser in bezwaar heeft bestreden met verwijzing naar zijn inschrijving in de BRP met ingang van 4 februari 2019.

6. De rechtbank is gelet op vorenstaande van oordeel dat verweerder onvoldoende deugdelijk heeft gemotiveerd, dat niet gebleken is van een afhankelijkheidsverhouding zoals bedoeld in het arrest Chavez-Vilchez en zoals geduid in het beleid in paragraaf B10/2.2 van de Vc 2000 zoals dat van toepassing was ten tijde van de aanvraag van eiser. Het beroep is gegrond.

7. De rechtbank is van oordeel dat verweerder gehouden is te toetsen aan het beleid zoals dat gold ten tijde van de aanvraag van eiser. Dat heeft verweerder niet gedaan. Het bestreden besluit is daarom genomen in strijd met het zorgvuldigheids- en het motiveringsbeginsel als bedoeld in de artikelen 3:2 en 7:12 van de Algemene wet bestuursrecht en zal worden vernietigd. Verweerder zal binnen zes weken opnieuw op het bezwaar moeten beslissen met inachtneming van wat in deze uitspraak is overwogen.

8. De gevraagde voorziening strekt ertoe de uitzetting te verbieden totdat is beslist op het beroep. In het onderhavige geval is er geen aanleiding tot het treffen van de gevraagde voorziening, gelet op het feit dat de rechtbank al op het beroep heeft beslist.

9. Omdat de rechtbank het beroep gegrond verklaart, bepaalt de rechtbank dat verweerder aan eiser het door hem betaalde griffierecht vergoedt.

10. Verder ziet de rechtbank aanleiding verweerder te veroordelen in de door eiser gemaakte proceskosten. Deze kosten stelt de rechtbank op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht, voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand, vast op € 1.024,- (1 punt voor het indienen het beroepschrift en 1 punt voor het verschijnen ter zitting, met een waarde per punt van € 512,- en wegingsfactor 1). Indien aan eiser een toevoeging is verleend, moet verweerder de proceskostenvergoeding betalen aan de rechtsbijstandsverlener.